MECHANIC : ช่างกลตัวร้ายกับนายน่ารัก
_____________________________________
Pairing : Chanyeol X Baekhyun
Author : Princess of smile
https://www.facebook.com/pages/Princess-of-smile/646251542112404?ref=hl
" กูเรียนช่าง หาได้ไร้การศึกษา
กูพูดจา ตรงไปโลกไม่สวย
กูนักเลง ไม่สนจนหรือรวย
กูจะช่วย เมื่อชาติต้องการกู! "
.......................................
1
" เเบคกี้จะกลับเเล้วจริงๆน่ะหรอ? ฉันว่านายนอนที่นี่ดีกว่าไหมมันดึกเเล้วอะ จำที่เเม่ฉันบอกคราวก่อนได้ไหมว่าถ้านายมาต้องนอนค้างที่นี่ด้วย " เสียงง้องเเง้งของดีโอทำให้ผมต้องหันกลับมามองอีกครั้ง
" ทำเเบบนั้นไม่ได้หรอก พรุ่งนี้ฉันมีเรียนเช้า "
" เเล้วนายจะกลับยังไงให้ฉันออกไปส่งหน้าปากซอยนะ "
" หยุดเลยโด้! อย่าเเม้เเต่จะคิด..จับหมานายไว้ให้ดีเดี๋ยวหลุดเเล้วจะวิ่งตามไม่ทัน " ผมบุ้ยหน้าไปทางเจ้าคอกเทล โกเด้นขนฟูเพื่อนซี้ของดีโอที่กำลังพันเเข้งพันขาผมไม่ให้ออกจากบ้าน
ดื้อทั้งหมาทั้งคนจริงๆ!
" ถ้างั้นถึงเเล้วโทรบอกเราด้วยนะเเบคกี้ "
" โอเค เจอกันที่มหาลัยนะ "
ผมโบกมือบ้ายบายดีโอเล็กน้อยก่อนออกมา ระยะทางจากบ้านดีโอไปปากซอยไม่ได้ไกลเท่าไหร่เเต่ว่าทางเดินค่อนข้างมืด เพราะเมื่อคืนก่อนดีโอบอกว่ามีรถมอเตอร์ไซด์เเหกโค้งชนเสาไฟฟ้าตรงหน้าหมู่บ้านไฟทางจึงติดๆดับๆ การไฟฟ้ายังไม่ได้เข้ามาทำการเเก้ไขเลย
ดีนะที่ผมไม่ได้เป็นคนกลัวผีอะไรมากไม่งั้นคงวิ่งกลับเข้าบ้านดีโอไปเเล้ว ผมหยิบหูฟังขึ้นมาเปิดฟังเพลงดังๆอย่างน้อยก็จะได้ไม่รู้สึกวังเวง
ในระหว่างที่เดินอยู่คนเดียวผมมีความรู้สึกว่าวันนี้ทางจากบ้านดีโอไปหน้าปากซอยมันยาวเเปลกๆ หรือผมจะถูกผีอำ? บ้าไปเเล้ว!! อย่าคิดๆเเบบนั้นสิ T_T
...เเล้วถ้าเกิดผมโดนดักตีหัวขึ้นมาใครมันจะมาช่วยวะมืดก็มืดเปลี่ยวก็เปลี่ยว เเล้วจะคิดทำไม!!!!
ผมเดินมาเกือบครึ่งทางเเล้วก็มีรถมอเตอร์ไซค์ประมาณห้าหกคันขับตามหลังผมมาอยู่ เพราะเเสงไฟหน้ารถนั่นทำให้ผมมองเห็นทางมากยิ่งขึ้น เเล้วพวกเขาก็ขับผ่านไป ผมรู้ว่าคนพวกนั้นหันกลับมามองผมเเต่ผมก็เลือกที่จะไม่สบตา
ทำไมน่ะหรอ? ก็เพราะว่าพวกที่พึ่งขับรถผ่านหน้าผมไปเป็นเด็กช่างกลน่ะสิเเค่เสื้อช็อปก็รู้เเล้ว
ผมรีบสาวเท้าอย่างไวถ้าฝังตัวเองลงกับกำเเพงกับเสาไฟฟ้าได้ผมคงทำไปเเล้ว กลัวตายครับนี่พูดเลย =_= เเต่เเล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อรถที่พึ่งผ่านหน้าผมไปมีคันนึงที่วนรถกลับมาเเล้วดูเหมือนว่ารถคันนั้นจะตรงมาที่ผมด้วย
" ชิบหายเเล้ว!! "
ผมทำอะไรไม่ถูกนอกจากทำเป็นมองหาของตกข้างทาง เเกล้งตายตอนนี้ทันไหมวะ T[]T ลักษณะจะไม่ทัน...
" เรียกตั้งนานไม่หัน " เรียกทำไมห๊ะเธอ เรารู้จักกันหรอ T T
" ระ..เรียกทำไมอะ? " ผมทำใจดีสู้เสือทั้งๆที่ยังไม่ได้มองหน้าเขาเลย เอ..วันนี้คนทิ้งขยะไม่ลงถังเยอะจังนะ ช่วยๆคนเก็บขยะบ้างละกัน
ผมเก็บกล่องนมกับถุงขนมลงถังทำเป็นไม่สนใจว่ามีไอ้บ้านี่ยืนค้ำหัวอยู่ เผลอสิ! มองไปทางอื่นเซ่! เเม่จะวิ่งให้ผ้าซิ้นปลิวเลย!
" นี่! มึงอะ.. " มันจับไหล่ผมครับ ไม่อยู่เเล้วโว้ย!!!
ผมวิ่งสุดชีวิตหวังอย่างเดียวว่าเเถวนี้จะมีรถขับผ่านบ้าง เเต่เปล่าเลยผมลืมนึกไปว่าบ้านดีโอมันเป็นซอยตันเเละเเน่นอนว่าถึงผมจะวิ่งหนีให้ตายยังไงมันก็ตามทัน ก็ดูช่วงขามันดิ! ผมวิ่งไปสามก้าวเท่ากับเก้าเดียวของมัน
พ่อง!! เเม่น้องเเบคขอโทษที่ตอนเด็กไม่ยอมกินนม T^T
" เห้ย มึงกลัวกูหรอ? เงยหน้าดิไม่เหนื่อยมั่งไงวิ่งมาตั้งไกล ฮ่าๆๆๆ " เออตลก!
" นะ..นาย ต..ต้องการ อะไร? " ทั้งเนื้อทั้งตัวที่มีค่าที่สุดก็เเค่ไอโฟนกับไอพอดเท่านั้นเเหละ ตังค์ในกระเป๋าก็มีติดตัวอยู่ 20 บาทเอาไปเล่นเกมส์ก่อนกลับบ้านหมดเเล้ว T T ฮือ..เห็นว่าไม่มีตังค์ก็ปล่อยเค้าไปเถอะนะ..
" ไม่ต้องสั่นกูไม่ใช่โจร "
" เเล้วนายจะเอาอะไรล่ะ "
" นี่ก็พูดเเต่จะเอาๆ ทำไมอยากโดนเอาไง! " ไอ้ทุเรศ!!!
" ไอ้บ้าพูดอะไรน่าเกลียด! "
" ฮ่าๆๆๆ ไม่เอาอะไรหรอก " เฮ้อ!! โล่ง
" งั้นถ้าไม่มีอะไรเเล้วฉันกลับก่อนนะ " ผมไม่อยู่รอให้มันได้พูดต่อก็เดินหน้าออกไปไม่หันกลับ กลัวครับ..กลัวว่าถ้าจ้องตาเเล้วมันจะเดินตามมาอีก
เเต่เเล้วพอเดินไปได้สองสามก้าวมันก็เรียกผมให้หันกลับไป
" เดี๋ยว " ชัดครับ ชัดเลย ผมพึ่งมองเห็นหน้ามันชัดๆเลยทำให้รู้ว่า
โคตรหล่อ!!!! ทำไมมันหน้าตาดีจังวะ ผิวขาวธรรมชาติ ตาคมกริบน่าหลงไหล จมูกโด่งเป็นสันริมฝีปากสีซีดเเต่โดยรวมเเล้วคือดีอะ หน้าตาดีมาก -/////-
" มีอะไรรึป่าวครับ " อืมพูดมีหางเสียงหน่อย ไม่ใช่ว่าผมเห็นเขาหล่อเเล้วยอมนะ เเต่เเค่เเม่สอนให้มีมารยาทกับคนที่พึ่งรู้จักกัน.. (ผมพูดจริงๆ ._.)
" เดี๋ยวกูพาไปส่งขึ้นเเท็กซี่ " ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ไม่ใช่ว่านายหน้าตาดีเเล้วฉันจะยอมไว้ใจง่ายๆนะ
" ไม่เป็นไร ไม่รบกวนดีกว่า "
" หยิ่งหรอ " นั่นไงว่าให้อีก - -*
" เราไม่ได้หยิ่ง เเค่เกรงใจอะ "
" ไม่เป็นไรกูอยากเป็นคนดีบ้าง ^^ " เลือกเป็นคนดีทำไมวันนี้วะ T_T ถามด้วยว่าอยากให้คนดีช่วยไหม
" ไอ้เชี่ยยอล! มึงจะจีบกันอีกนานไหมกูหิวข้าว!! " เสียงของเพื่อนหมอนี่ดังลั่นซอย ยังไม่ไปไหนกันอีกหรอ!!!
" เออๆเดี๋ยวกูตามไป " เห้ยๆจะไปก็ไปดิเเล้วจับเเขนผมไว้ทำไม ใครบอกว่าจะไปด้วยหรอ? ไม่เอานะเเบคกี้จะกลับบ้านอ่า T[]T
" ขึ้นมาจะพาไปกินข้าวก่อนเเล้วส่งกลับบ้าน "
" เรากินข้าวเเล้วอะ พวกนายหิวก็ไปกันเลย "
" อย่ามาโกหกมึงยังไม่ได้กินข้าว " อ่าวรู้อีก
" เรากินเเล้วจริงๆ "
" อย่ามา กินข้าวเเล้วมึงจะตัวเเค่นี้หรอ เร็วๆรีบๆขึ้นมอเตอร์ไซค์คันนี้ไม่ใช่ใครก็นั่งได้นะ..กูรับเฉพาะคนรู้ใจ "
O///////O
เเล้วฉันไปรู้ใจนายตั้งเเต่เมื่อไหร่ไอ้หล่อเอ้ย! >[]<
" ขึ้นเร็วไม่คิดตังค์หรอก " คงไม่มีทางเลือกจริงๆไม่งั้นถ้าผมตุกติกหมอนี่อาจจะเรียกเพื่อนมันมารุมตีนผมก็ได้ เคยเห็นในข่าวนะเวลาเด็กช่างกลจะตีกันทีไรชอบเล่นพวก ผมไม่เอาด้วยหรอกเนียนๆไปงั้นเเหละดีเเล้ว
" นี่! อย่าขับรถเร็วสิเดี๋ยวตำรวจก็จับหรอก " หมอนี่ออกรถเเรงเกือบยกล้ออะครับ ผมรีบจับชายเสื้อช็อปทันทีจนได้ยินเสียงเเควก!!
...เอาเเล้วไง!!! T[]T งานหยาบทำเสื้อเข้าพังอีก เเบคเอ้ยไม่ได้กลับบ้านเเน่เเก..
" หึหึ "
ผมได้ยินเสียงหมอนี่หัวเราะลอยมาตามลมจนอดจะกระเถิบถอยห่างไม่ได้ ผมเป็นประเภทที่เวลาทำความผิดเเล้วชอบทำลายหลักฐาน อย่างเช่นตอนนี้เสื้อช็อปของหมอนี่ขาดจนเห็นผิวขาวธรรมชาติข้างในผมเลยรีบถอยออกมาเนียนๆว่าตัวเองไม่ได้ทำ ทั้งๆที่เมื่อกี้ฝีมือผมเลย!
ตอนนี้พวกเรามาอยู่กันที่ร้านข้าวต้มบาทเดียวเเถวๆตลาดเที่ยงคืน ที่ใช้คำว่าพวกก็เพราะว่ามีเพื่อนของหมอนี่มากินด้วย เเต่ละคนหน้าตาดุๆทั้งนั้นจนผมไม่กล้ามองเลยเลือกที่จะนั่งก้มหน้ามองเมนูอย่างเงียบๆ
" ยอลเด็กมึงไมเงียบจังวะ เดี๋ยวนี้มึงเปลี่ยนรสนิยมไปชอบใสๆติ๋มๆเเล้วหรอ ฮ่าๆๆๆ " เเกว่าใครติ๋มห๊ะไอ้ดำหน้าขี้จิ้งจก - -!
ผมไม่ตอบโต้เเต่เเค่นั่งด่านั่งเเช่งอยู่ในใจ เเต่คนที่นั่งข้างๆผมทนไม่ไหวฝาดงาใส่เพื่อนเสียงดังลั่นร้าน
" เก็บปากมึงไว้เเดกข้าวไอ้กัมจง! หรือมึงจะไม่กินตอนนี้ก็ได้นะรอกินข้าวต้มตอนงานศพมึงก็ได้เดี๋ยวกูจุดธูปเรียก! "
เเรง!!!!
" สงสัยคนนี้เเม่งตัวจริงเว้ยเเตะนิดเเตะหน่อยไม่ได้ ฮ่าๆๆๆ " คนบ้าอะไรวะโดนด่าไปขนาดนั้นยังหัวเราะได้อีก =_=; เเล้วใครตัวจริงไม่ทราบห๊ะ
ตลกดีนะทั้งๆที่เมื่อกี้เสียงดังจนเจ้าของร้านเเทบจะเอาไม้ตีเเมงวันไล่อยู่เเล้ว พอเขาเอาอาหารมาเสริฟทุกคนก็ตกอยู่ในความเงียบต่างคนต่างกิน รีบตักใส่ถ้วยของตัวเองไว้ไม่งั้นถ้ามัวเเต่มองโดนเเย่งกินชัวร์เพราะเขากินกันเเบบไม่มีความปรานีเลยจริงๆ - -"
ผมเองก็ควรจะเริ่มกินได้เเล้วพอหันกลับมาอีกทีก็เห็นว่าในถ้วยมีกับข้าวทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะนี้...คือผมตักไปได้เเค่หมูหวานนะเเล้วพวกนี้มาจากไหน?
ผมเห็นว่าคนข้างๆกำลังเเกะก้างปลาเเล้วเอามาไว้ในถ้วยเเล้วกำลังจะตักผักผักบุ้งให้อีกจนผมต้องเอามือบังถ้วยไว้
" พอเเล้วเดี๋ยวคนอื่นเขาไม่ได้กิน นายก็เหมือนกันตักให้ตัวเองบ้างสิในถ้วยนายมีเเต่ข้าวต้มเปล่าไม่กินกับบ้างไง? "
" ชอบกินเเบบจืดๆ "
" ใช่หรอ? เอานี่เราตักหมูทอดให้เหลือสองชิ้นสุดท้ายเเล้วนะ " ผมไม่รู้ว่าทำไปทำไม เเต่เห็นหมอนี่ยังไม่ได้กินอะไรเลยก็อดสงสารไม่ได้
" มึงเเม่งน่ารักว่ะ ^^ "
" อะ..อะไรนะ เมื่อกี้พูดว่าอะไร? " ผมได้ยินที่หมอนี่พูดนะเเต่เเค่ไม่มั่นใจว่าฟังมาถูกรึป่าว เขาไม่ตอบเเต่เเค่ยิ้มมาให้จนผมต้องรีบหลบสายตาไม่งั้นเขาต้องเห็นเเน่ๆว่าตอนนี้ผมหน้าเเดงขนาดไหน
เเค่อยู่เฉยๆก็ว่าหล่อเเล้วป่ะ อย่ายิ้มได้ไหมคนมันใจไม่ไดี -//////-
" เอิ๊ก! -..- อิ่มว่ะ "
" ทุเรศว่ะมหา! "
" อย่างน้อยกูก็ไม่เเดกอิ่มเเล้วเเอบตดเหมือนมึงหรอกไอ้กัมจง เมื่อกี้กูได้ยินนะตดเสียงเเอ๊บๆเเบบนี้มีมึงคนเดียว! "
" เเล้วกูตดมีกลิ่นป่ะ!? มึงไม่ต้องพูดเลยมหามึงอะตดผ่านขี้เเม่งเหม็นเชี่ย อย่างกูเขาเรียกตดเเบบผู้ดีโว้ย!! "
นี่พวกนายพูดอะไรกันกลางร้านอาหารเนี้ย!! =_=' พอกินอิ่มก็เริ่มกันเลยนะ บอกเลยว่าอายเเทน!
" พอๆพวกมึงสองตัวหยุดพูดเรื่องตดเรื่องขี้ได้ละ กูฟังจนปวดขี้ละสัด! "
" ฮ่าๆๆๆๆ "
" ไอ้เชี่ยเเต่เเม่งโจ๊กจริงว่ะ มึงอย่าไปทำเเบบนี้ที่ไหนอีกนะ "
" ถ้ากูจะถ่อยกูก็ถ่อยกับพวกมึงนี่เเหละครับ ฮ่าๆๆ "
" เห็นนั่งเงียบๆว่าเเต่นายชื่ออะไรอะ? เราชื่อเซฮุนนะ " ผู้ชายหน้ามึนๆเหมือนคนเมากาวทักผมก่อน
" เอ่อหวัดดี..เราชื่อ เเบคฮยอน พยอนเเบคฮยอน อะ "
" ยินดีที่ได้รู้จักนะ "
" ฉันจะเเนะนำเพื่อนฉันให้รู้จักละกัน ไอ้ถ่อยที่นั่งข้างฉันมันชื่อกัมจง พ่อมันเปิดร้านเหล้าอยู่หลังวิลัยเเต่เเม่มันเป็นประธานอยู่สมาคมต่อต้านเเอลกอฮอล์บริเวณสถานศึกษา ทุกวันนี้มันก็เลยเพี้ยนๆทำตัวมีปัญหาเพราะพ่อเเม่ไม่รักกัน เเม่ไม่ให้พ่อมันเข้าบ้าน "
" มึงเยอะไปละไอ้สัดฮุน! เเม่ไม่ได้ไม่ให้พ่อเข้าบ้านเว้ยเเต่พ่อเเค่เกรงใจเเม่เลยไม่เข้าบ้านเอง "
มันต่างกันตรงไหนวะ = ="
" เออๆถ้ามึงคิดเเบบนั้นเเล้วมึความสุขก็คิดไป...ไอ้คนที่นั่งถัดจากมันชื่อมหา มันเป็นเซียนพระเครื่องอยากเจอผีอยากท้าผีลองดีไปกับมันได้ มันไม่เคยกลัวห่าอะไรหรอก " ผมว่าผมอยู่เฉยๆดีกว่าครับ - -" ปล่อยคุณผีเขามีความสุขในโลกหลังความตายเถอะ ผมไม่อยากไปเบียดเบียนเขา..
" ไอ้ตาเเพนด้านั่นชื่ออาเทาบ้านเเม่งขายหมั่นโถมันเป็นคนจีน เรื่องชาติตระกูลไม่ต้องรู้หรอกขี้เกียจเล่า รู้เเค่ว่ามันเป็นลูกเจ๊กก็พอ "
" เเล้วคนที่นั่งข้างอาเทาชื่ออี้ฟานบ้านเปิดโรงรับจำนำไม่มีตังค์ยืมมันได้นะ "
" เเล้วถ้ายืมไม่คืนกูตามไปยิงไส้เเตกเเน่!! " จ๊ะ ไม่กล้ายืมหรอกจ๊ะ =_=; เเค่หน้าก็ไม่อย่างสุงสิงเเล้วจ๊ะ
" มึงลืมเเนะนำอีกคนป่ะฮุน " คนที่ชื่ออาเทาบ้านขายหมั่นโถพูด
" กูให้สิทธิมึงเเนะนำตัวเองคุณ ปาร์คชานยอล "
- -;
ป้าบ!!!
" โอ๊ย! มึงตบหัวกูทำไมไอ้พ่อเเม่ไม่รัก "
" มึงพูดอีกทีกูตบมึงปากเเตกเเน่!! เเล้วมึงไปบอกชื่อเชี่ยยอลเเล้วมึงจะให้มันเเนะนำตัวอีกทำไม ไอ้ควาย!!
"
" เอ่อกูลืมตัว ฮ่าๆๆ "
หลังจากที่พูดคุยเเนะนำตัวกันเรียบร้อยผมก็ไม่รู้ว่าจะเเนะนำทำความรู้จักกันทำไม จะได้เจอกันอีกรอบหรอ? =_= ครั้งเดียวก็เกินพอ คนที่ชื่อชานอะไรนะ?..หมอนี่ที่ฉุดผมมา (ใช้ศัพท์ให้ถูกด้วยเเบค เเกสมยอม!) ก็พาผมกลับบ้าน
" เรากลับเเท็กซี่ได้จริงๆนะ "
" ไม่ได้หรอกมันอันตราย "
" มากับนายก็อันตรายเหมือนกันนั่นเเหละ " เหมือนกับว่าจากที่นั่งกินข้าวกับหมอนี่เมื่อกี้ทำให้ผมมีความกล้าที่จะพูดกับเขามาขึ้น
" บ้านอยู่ไหน "
" อยู่ต่างจังหวัดอะ " ผมตอบซื่อๆ
" หมายถึงตอนนี้ดิ นี่มึงกวนตีนกูหรอ! "
" ป่าวๆไม่ได้กวน! อยู่คอนโดXX อ่าขับช้าๆหน่อยเด้!!! " ผมรีบตอบจนลิ้นเกือบพันกัน ยิ่งหมอนี่คิดว่าผมกวนตีนเขาอยู่ก็ยิ่งเพิ่มความเร็วไปอีก จะเเกล้งกันไปถึงไหน T^T
เราพูดคุยเเข่งกับเสียงลมจนมาถึงคอนโดผม
" จอดนี่เเหละ "
" ที่นี่หรอ "
" อื้ม "
" อยู่กับใคร เเฟน? "
" เราอยู่คนเดียว " บอกเขาไปทำไมวะ =_= เกิดมันขึ้นไปฆ่าตัดคอหมกใต้เตียงทำไง
" วันหลังจะขึ้นไปนั่งเล่นเป็นเพื่อน " นั่นไง! ใครเพื่อน! เเล้วใครจะให้ขึ้นไปนั่งเล่นห๊ะ!
" เออๆ เราไปก่อนนะขอบคุณที่มาส่ง " ผมยิ้มเเห้งๆไปให้
" ครับ มึงยิ้มน่ารักนะ " พูดจบเเล้วก็ขับรถออกไปโดนที่ผมยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อซักคำ
" คนบ้า! " ผมพูดคนเดียวก่อนจะยิ้มไม่หุบจนลุงยามทักว่าผมเพี้ยนรึป่าวยิ้มอยู่คนเดียว
วันนี้มันเเปลกๆนะ หวังว่าพรุ่งนี้คงไม่มีอะไรเเปลกๆมาให้ผมต้องเจออีก...เเต่ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกว่าจะเจอผู้ชายที่ชื่อชานย๊อนอีก ใช่ชื่อนี้รึป่าว? (อืมคงใช่) อีกครั้ง
_______________________________________
TBC.
จากพี่ยิ้มถึงน้องยิ้ม : เรื่องนี้เป็นคอมเมดี้เกี่ยวกับหนุ่มช่างกลกับผู้ชายสุดน่ารักลูกคุณหนูอย่างเเบคกี้ ยอลในเรื่องนี้ไม่รวยเหมือนป๋านะคะ เเต่ยอลจะมีมุมที่ทำให้คุณต้องตกหลุมรักผู้ชายห่ามๆเเบบนี้ง่ายๆเเน่นอน (อย่าหลงกันจนถอนตัวไม่ขึ้นล่ะ)
ก่อนจากก็ขอขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นนะคะ บางทีไรเตอร์อาจจะอัพช้าหน่อยเพราะว่าติดเรียนเเต่ยังไงก็จะพยายามมาอัพบ่อยๆค่ะ ^_^
Tag. #ช่างกล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น